«Ο Ντάνιελ με καλεί σε δεξίωση»
Αν ο Ντάνιελ Φιλντ ζούσε στον αληθινό κόσμο, σήμερα θα γιόρταζε τα 28α γενέθλιά του. Προς τιμή του λοιπόν, σήμερα θα σας δώσω μια μικρή γεύση από Το Δάκρυ της Νεράιδας, το οποίο ετοιμάζεται.
Επέλεξα με μεγάλη προσοχή το απόσπασμα, ώστε να μην προδώσει στοιχεία της πλοκής, η αποκάλυψη των οποίων θα καταστρέψει τη χαρά της ανάγνωσης. Πιστεύω λοιπόν πως ακόμη και όσοι ενοχλείστε από τα spoiler δε θα έχετε κανένα πρόβλημα με αυτό που ακολουθεί.
Ας μπούμε όμως στο κλίμα:
Το Δάκρυ της Νεράιδας συνεχίζει από το σημείο που τελείωσε Η Πληγή του Δράκου. Έτσι, στον χωροχρόνο του δεύτερου βιβλίου της σειράς Διάδοχοι, ο αγαπημένος μας άρχοντας θα έχει τη χαρά να γιορτάσει τα 26 χρόνια της ζωής του. Ένα τόσο σπουδαίο γεγονός όφείλει να εορταστει με τις πρέπουσες τιμές. Τι καλύτερο λοιπόν από μια δεξίωση για όλη την υψηλή κοινωνία του μαγικού κόσμου. Και μαντέψτε ποια συμπεριλαμβάνεται πλεόν στην υψηλή κοινωνία...
Το παρακάτω μικρό απόσπασμα αποτελεί μέρος μιας σκηνής που διαδραματίζεται στο γραφείο του διευθυντή του περιοδικού, ένας χώρος γνωστός για τους αναγνώστες του πρώτου βιβλίου. Η Λίνα επισκέπτεται το In Passion, για να μαζέψει τα πράγματα της και να αποχαιρετίσει τους συναδέλφους της. Φυσικά δεν παραλείπει να ανταλλάξει δύο λόγια με τον διευθυντή της, ο οποίος εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να της ανακοινώσει πως θα παραθέσει δεξίωση και να της παραδώσει προσωπικά την πρόσκλησή της.
«Είναι τα γενέθλιά μου» προσθέτει διστακτικά στη σιωπή μου.
«Τα γενέθλιά σου;» επαναλαμβάνω, σε μια προσπάθεια να αναγκάσω τα γρανάζια του μυαλού μου να λειτουργήσουν ξανά.
«Ναι. Κλείνω τα είκοσι έξι». Τα χέρια του γραπώνονται από το έπιπλο πίσω του και το βλέμμα του απομακρύνεται από εμένα.
«Μάλιστα» νεύω ασυναίσθητα.
Ο Ντάνιελ με καλεί σε δεξίωση.
«Αν θέλεις… μπορείς να φέρεις και συνοδό».
«Μπορεί να με συνοδεύσει ο Αρθούρος. Σωστά;» προσθέτω βιαστικά την ερώτηση. Και αν υπάρχει κάποιο περίεργο πρωτόκολλο που απαγορεύει στους άρχοντες να πηγαίνουν σε γενέθλια αντίπαλων αρχόντων;
«Ο Αρθούρος πρέπει να έχει λάβει ήδη τη δική του πρόσκληση. Όταν λέω συνοδό, εννοώ πως μπορείς να φέρεις κάποιον μαζί σου. Κάποιον φίλο σου. Για παράδειγμα, τον Μαρκέζ. Έμαθα πως τα βρήκατε». Υπάρχει κάτι ανυπόμονο στη φαινομενικά ήρεμη και αδιάφορη μάσκα του. Ίσως η εντύπωση αυτή να οφείλεται στα δάχτυλά του που χτυπούν στο ξύλινο γραφείο.
«Αν αναφέρεσαι στο ότι πήγα στην κηδεία του μαθητευόμενού του, ήταν το λιγότερο που όφειλα να κάνω. Οι άντρες αυτοί πέθαναν, επειδή προστάτευαν τη νονά μου».
«Φυσικά. Η συνείδησή σου δε θα σε άφηνε να κοιμηθείς ήσυχη τα βράδια» με ειρωνεύεται. Εξακολουθεί να αποφεύγει το βλέμμα μου.
«Εσύ προφανώς δεν αντιμετωπίζεις τέτοια προβλήματα» σχολιάζω ενοχλημένη.
«Προφανώς» μονολογεί επιστρέφοντας στην καρέκλα του διευθυντή. «Λοιπόν; Να ενημερώσω την αδελφή μου για δυο άτομα;»
«Ορίστε;»
«Για τη δεξίωση. Θα φέρεις τον Μαρκέζ;»
«Δεν… όχι. Δε νομίζω πως θα τον ενδιέφερε μια κοσμική εκδήλωση αφιερωμένη σε εσένα».
«Τώρα με πληγώνεις».
Χρόνια Πολλά Ντάνιελ! <3
